These boots are made for walking

De operatie zelf is erg vlot verlopen. Ik had vooral schrik van de epidurale, maar dat viel mee – al blijft het een vreemde gewaarwording… Inhoudelijk dan: blijkbaar hebben ze redelijk veel van mijn meniscus moeten wegknippen. En gemerkt dat ook het kraakbeen niet in al te beste staat is. En vooral dat is slecht nieuws (wel, de combinatie in feite). In de papieren achteraf bleek dat er voorgesteld wordt om… gelinspuitingen te doen in de knie. Ik moet het nog op de controle met de orthopedist bespreken, maar waarschijnlijk: bye bye hardlopen…

Soit, de revalidatie. Ik had schrik dat ik het een beetje had onderschat – had er nauwelijks wat van voorgesteld. Maar ik moet zeggen: het valt ontzettend mee. Nu ja, als je zowat de ganse tijd met je benen omhoog ligt in de zetel, heb je ook weinig reden om te klagen. De enige pijn die ik heb gehad, was de eerste dagen het drukverband op de wondjes van de operatie. Gelukkig mocht dat verband er na een paar dagen af. Uiteindelijk is dat zowat de enige pijn die ik heb gehad: niks in de knie, enkel van de incisies van de kijkoperatie.

Wel een beetje schrik gehad na de eerste paar keer op de hometrainer: door teveel op tablet bezig te zijn, veel te hard gegaan. Waardoor de zwelling terug leek toe te nemen. Maar goed, nu let ik er op om vlak na een hometrainersessie ijs te leggen, zodat de zwelling eerder afneemt.

Nu deze week naar huisarts om draadjes te verwijderen (laat het toch hopen), en dan volgende week donderdag (drie weken na operatie) op controle bij orthopedist. Benieuwd…

Eerst van plan geweest precies een week na operatie al te gaan werken, maar dat was overdreven optimistisch, en ook niet praktisch (tien dagen flebitis spuitjes). Vanmorgen laatste spuitje gehad, dus dat is voorbij. Volgende idee was om nu maandag al naar Merelbeke te rijden (meerijden, want mag nog niet zelf rijden). Maar alles samen is dat twee keer een dik uur in de wagen, en dan nog eens 8u achter een bureau.. Misschien in een keer een beetje teveel van het goede. Ik begin wel terug met werken nu maandag, maar nog van thuis. Dus woensdag eerste keer naar Merelbeke. Dat laat mij toe om maandag en dinsdag nog te revalideren, dwz twee keer (minstens) een half uur op hometrainer, en daarna ijs…

Knie besproken met een orthopedist, en met fysisch geneesheer. Volgens die laatste zijn er twee opties:
– inspuitingen met gel. Daar zou ik relateif snel weer mee weg zijn, maar die inspuitingen moeten waarschijnlijk om de 6 maand a 1 jaar herhaald worden (of een nieuwer product, dat zou tot 2 jaar gaan).
– kijkoperaties om de scheur op te kuisen (of het nu puur de rest afknippen is, of hechten) is niet duidelijk.
Nog volgens de fysisch geneesheer zijn de twee mogelijkheden evenwaardig.

Maar volgens de orthopedist, is er maar een optie: kijkoperatie. Is uiteraard ingrijpender, maar dan ben ik er wel min of meer van af – enfin, rekening houdend met redelijk wat revalidatie.

Maar wat kiezen? Ik weet het niet. Niet bijzonder veel zin in een operatie… maar aan de andere kant: dan ben ik er wel van af.

Wat er ook van zij, lopen zal toch een serieus stuk achteruitgaan. Ik kan/mag nog wel, maar ga mij toch wel wat moeten beperken. Beter dus maar al mijn mountainbike op punt zetten…

Eind september mij knie geforceerd. Niet helemaal duidelijk door wat: of het was door 10 ton dolomiet recht te trekken op de oprit, of om datzelfde weekend op zondagavond nog 10 km op de kleinste (en meest onbekende) paadjes van het bos achter de deur te gaan lopen.

In ieder geval deed de volgende dagen mijn knie (linker) pijn. Ik dacht er nog altijd niet veel van, tot Griet zag dat mij knie behoorlijk opgezet was. Naar de huisarts, die er twee spuiten vocht uit trok, en (zware) ontstekingsremmers voorschreef. Maar sporten mocht nog, zolang ik het op zwemmen of fietsen (met weinig weerstand) beperkte. Lopen was (uiteraad) voorlopig uit den boze.

Af en toe kwam de pijn wel terug – twee weken na dat forceer-weekend spaghetti avond van de ouderraad, en toen blijkbaar knie opnieuw zwaar belast. Al had ik meer schrik dan dat ik er uiteindelijk last van had.

Soit, na een maand niet te lopen toch nog eens opnieuw loopschoenen aangetrokken. Heel rustig gelopen, goed gelet op techniek, niet te ver… Maar pijn weer volledig terug. Dus opnieuw naar huisarts, voor doorverwijzing.

Ondertussen een voorlopig resultaat binnen van de NMR scan: scheur in miniscus, beetje vochtophoping nog en een cyste in de knieholte – geen idee wat het ergst is. De huisarts liet de noodzaak van een operatie een beetje in het midden. Het zou niet per se nodig zijn, maar aan de andere kant was ik toch nog wat jong om er zo mee te blijven rondlopen.

Bon, afspraak maken bij specialist, en zien wat het wordt. In elk geval is het voorlopig fietsen of hometrainer, maar dan wel hopen dat ik niet elke keer (zoals beide laatste keren) een platte band rij…

Woelige tijden op het werk. We zijn nu iets meer dan een jaar na de fusie, en het lijkt nog steeds niet erg in de plooi te vallen. Vooral dan de managementstructuur, daar heb je vooral de indruk dat er geen beslissingen genomen worden: ongeveer iedereen is blijven zitten, en onder het mom van een matrix structuur heeft ongeveer iedereen ook nog altijd evenveel te zeggen. Weliswaar in elkaars vaarwater, dus veel politieke spelletjes.

Bij mij zelf is eigenlijk weinig veranderd. Een deel van mijn functie wordt nu (in principe) door iemand anders gedaan, en in mijn team heb ik een structuur moeten aanbrengen om te voorkomen dat ik anders aan teveel mensen tegelijk leiding geef. Soit, dus in feite iets minder werk. Ik denk niet dat ik snel een burn-out zal krijgen, eerder een bore-out.

Dus begin je na te denken, de balans op te maken. Ik zit daar nu (terug) een vier jaar, en ik heb er wel behoorlijk wat gedaan, bijgeleerd. Al is het ondertussen al even geleden dat ik echt nog iets heb bijgeleerd, iets nieuws heb gedaan. Maar ik zit ook een beetje in een gouden kooi: heel goede voorwaarden, zowel financieel als niet-financieel… wat het moeilijk maakt om te veranderen. En tegelijk… als ik blijf zitten, gaan mijn competenties niet echt groeien ook. Carriereplanning is nog steeds een vies woord, en aangezien het boven mij dringen is voor een plaatsje, lijkt de kans op promotie beperkt.

Maar wat wil ik echt, wat kan ik echt? Wat zijn mijn sterktes? Wat doe ik echt graag?
– zeer geconcentreerd – desnoods repetitief – werken gaat me goed af, toch zolang ik weet dat het een nut heeft
– een team leiden gaat ook vlot, al heb ik misschien geluk met mijn team. Ben ik een echt goede coach. In elk geval is het iets dat ik wel wil doen, maar dat niet per sé hoeft.
– veel verschillende taken (deadlines), kort en lang tegelijkertijd… heb ik nodig. Een beetje druk is eigenlijk een voorwaarde
– beter geen (vaak wisselende) contacten met mensen. Let’s face it: mijn gehoorprobleem is effectief wel een handicap. Een keer de mensen mij kennen (of ik hen) ervaar ik zelden nog problemen met niet voldoende horen, maar nieuwe mensen… het is altijd een uitdaging.
– al lijkt het haaks te staan op het vorige (of de vorige twee): training geven, daar geniet ik van. altijd moeilijk om objectief te oordelen, maar ik heb de indruk da tik dat ook niet slecht doe.

De beslissing in april om even niks meer van wedstrijden te voorzien is ondertussen al even achter de rug. Het was even wennen, maar in het begin voelde het super: geen druk meer van tijdschema’s, gewoon lopen op het gevoel… Ook op vakantie in Italië: lekker gelopen, puur voor het plezier.

Maar het wegvallen van schema’s had ook een serieus nadeel: de neiging om toe te geven, om toch maar een training over te slaan, werd erg groot. Want het moet toch niet, en het is druk/voel me toch wat moe/slecht geslapen enz. En dus ook geen succes voor mijn conditie. Grootste boosdoener was echter de voortuin in het weekend: dat was toch een grotere prioriteit

Ondertussen wel een paar keer wat andere dingen gedaan: combinatie van boot camp & core stability training, ook de oude trekkingfiets van onder het stof gehaald, en paar keer tourkes mee gedaan. Die afwisseling doet ook deugd. Zo erg zelfs, dat ik na lang overwegen toch een koersfiets heb aan geschaft. Bedoeling is om het isostar challenge schema af te werken. Dat is een achttien weken schema, met de bedoeling (longpatienten) klaar te stomen voor de beklimming van de col du galibier. Lijkt me wel leuk… Ook al hangt er niet zo’n heroïsch doel aan vast.

En waar staan we ondertussen, met het lopen? Aangezien een schema toch voor de nuttige druk zorgt, mij uiteindelijk toch ingeschreven voor de Bear trail, 27 oktober in Voeren. 14 km, en behoorlijk op en af, daar kon ik toch maar beter wat voor gaan trainen.

Maar… vorig weekend waren het de laatste loodjes aan de voortuin (10 ton dolomiet op zijn plaats krijgen). Toch op zondag avond nog eens gaan lopen (10 km in het bos, onbekende paadjes uitgezocht). Of het aan het een of aan het ander – of de combinatie – lag, geen idee, maar in elk geval had ik behoorlijke kniepijn. Uitindelijk donderdagmorgen naar de huisdokter geweest, die 20 cc (klinkt veel, zijn uiteindelijk maar twee spuiten) vocht uit mijn knie heeft getrokken. En dus eventjes niet lopen. En dus waarschijnlijk ook geen trail run…

Hopelijk kan ik zondag wel lichtjes terug beginnen fietsen. Desnoods eerst wat op de hometrainer. Benieuwd ook wat het geeft aan mijn achilespezen. Ik denk altijd dat die stijfheid bij het opstaan meer te maken heeft met ouder worden dan met lopen, maar dat zal nu nog moeten blijken…

Het ziet er naar uit dat het hardlopen – of zelfs sporten in het algemeen – op een lager pitje gaat. Geen echte blessure, al blijf ik het vreemd vinden dat mijn kuiten/achillespezen zo stram zijn. Na de halve blessure van een paar weken terug een tiental dagen niet gelopen, en dat was voldoende om daar van af te zijn. Ligt de overbelasting dan zo dicht bij?

Ook de ten miles zijn de mist ingegaan. Niet door blessure, maar door professionele verplichtingen: ingevallen voor sales, en een paar dagen naar Saoedi-Arabië. Vertrek was al op zondagochtend, dus geen ten miles. Maar ik weet niet of ik het echt zo jammer vind. Ik ga graag lopen, en ergens vind ik het zelfs plezant om loopschema’s op te stellen en te volgen. Maar tegelijk wil ik er eigenlijk gewoon van genieten. De afgelopen weken ook een paar keer gewoon gaan fietsen of gaan mountainbiken, en eigenlijk net zo hard van genoten. Ook gewoon eens proberen diep te gaan, maar zonder die prestatiedrang van een wedstrijd in het verschiet. Misschien moet ik dat oriëntatielopen toch terug eens opnemen…

Maar er is nog een andere reden waarom er voorlopig geen sport zit aan te komen: tijd. Griet begint het serieus op haar heupen te krijgen dat de voortuin maar niet opschiet. Dus sport in het weekend is geen prioriteit meer. Maar als ik een dag in de tuin werk, zal dat ook wel meetellen als inspanning, en dus ook goed voor de gezondheid zeker? Zolang ik ook maar op voeding let…

Zelfs in die mate dat ik ga twijfelen om aan de Classic mee te doen – of het moest gewoon zonder specifieke voorbereiding zijn. Abijenloop had ik sowieso al laten varen. Wat meer terug gaan mountainbiken – gewoon de routes in de buurt – of de fietsroutes hier in het rond. Want de prestatiestress rond die loopdoelstellingen, het hoeft eigenlijk niet. Misschien ook een beetje afwisselen met krachttraining. Griet hamert er al langer op dat dat nuttig kan zijn – uiteindelijk is lopen redelijk eenzijdig, en zo goed als enkel uithouding (op die paar intervaltrainingen na, en dan nog). Eens wat gaan zoeken op ‘core balance’. Maar de eerstkomende weken lijkt sport over de middag eerder aanleg voortuin, of het ophalen van materiaal er voor. Die voortuin is voor mij ook niet zo super dringend, maar ik ga het ook niet erg vinden mocht het plots wat vooruitgaan…

Voor het eerst sinds erg lang een training overgeslagen, wegens pijnlijke kuiten/achillespezen (het zit ergen in de overgang tussen de twee).

Waar het precies aan ligt is niet helemaal duidelijk. Mogelijks overbelast: vorige week op dinsdag noch op donderdag kunnen trainen, dus een lange training (volgens planning) gedaan op vrijdag, en een nog langere – ook rustig – op zondag. Maar waar ik al een tijdje ‘last’ heb van stramme pezen/kuiten bij het opstaan, is het nu de dag door. Dus toch maar beter wat rust… als ik wil meedoen aan de ten miles over dik twee weken.
Beide trainingen samen waren goed voor 26.5 km, en samen met de training van dinsdag is dat een weektotaal van 35 km. Waarschijnlijk keer ik beter terug naar mijn eerdere conclusie: langere lopen dan 10 km zijn geen goed idee. Ook niet als training. Misschien een lange rustige duurloop op zondag van meer dan 10km, maar dan niet veel meer, en enkel als de rest van de trainingen in de week niet teveel/te zwaar waren.

Dat betekent dus ook dat ik niet meer ga deelnemen (of toch zeker niet dit jaar) aan de Abdijloop. Kans is te groot dat ik daarna het reisje naar Engeland (nog geen week later) geblesseerd aanvat. Beter te mijden…

Hopelijk lukt de Classic wel. Hopelijk ligt het aan het koude weer. Of aan het leren fietsen van Helena (loop ernaast mee)…

(Originally posted: 05-04-2013 16:15)

Na een dik jaar, tijd om eens de balans op te maken. Niet zo heel veel wedstrijden meegedaan, enkel deze:

• Bosloop Kasterlee (niet eens echt een wedstrijd)
• 5km op de Antwerp Ten Miles
• Abdijentocht
• Bosloop Gerhagen
• The Classic, Tessenderlo
• WLOB trail run.

Ook twee orientatielopen, al hoop ik er daar toch nog wat aan toe te voegen.
In eerste instantie was het de bedoeling om nog opnieuw aan de Bosloop in Kasterlee mee te doen, maar ik weet het niet goed. Een paar keer de afgelopen weken maar twee keer kunnen gaan lopen – en of het daarmee rechtstreeks te maken heeft – de conditie is serieus achteruit gegaan. In de komende weken/maanden staat de aanleg van de voortuin op het programma, dus ik vermoed dat er nog wel wat weekendtrainingen zullen vervallen. Plus: ik heb gemerkt dat ik minder rugklachten heb bij dergelijk (zwaar) werk als ik arm-interval trainingen doe op cross-trainer. Dus tijdelijk shiften van (enkel) hardlopen naar (gecombineerd) cross-trainer. Want zie er ook wel een beetje naar uit om terug want op straat te lopen in de koude herfst/winterlucht.

Soit, wat hebben we geleerd? Dat natural running (voor zover dat ik dat volledig toepas) effectief een verschil maakt. Vrij grote progressie gemaakt, met nauwelijks blessure problemen. En vooral dat laatste was de bedoeling. Uiteraard wil ik nog beter doen volgend jaar, maar ik vermoed dat training-aantal/-intensiteit nu nog wat gaat afnemen naar het einde van het jaar toe. Om dan vanaf nieuwjaar met een nieuw plan te beginnen, mete als eerste doel waarschijniljk opnieuw de 10 miles – maar of ik daar opnieuw de 5 km ga lopen, of de 16km, valt nog te bezien. Ik heb sowieso de indruk dat ik het niet echt moet hebben voor langere wedstrijden. Maar de abdijentocht was even lang, dus zou moeten lukken, vermoed ik.
Ook gemerkt: ik loop even goed of even graag op de openbare weg. Waarschijnlijk heeft het er mee te maken dat ik dan makkelijker op mijn houding en zo kan letten, en zeker voor interval training is het een stuk makkelijker. Ook zeer tevreden van mijn road schoenen. Volgende keer ga ik mischien wel voor een V-ke minder (dus 6mm verval ipv 9mm).

Dé ontdekking van het jaar (naast natural running) was ongetwijfeld orientatielopen. Nog maar twee gedaan, maar echt van genoten. Beetje bizar misschien: terwijl je bezig bent sta je de organisatie wat te verwensen, maar je bent toch wreed content telkens je een post vindt 🙂 Ik hoop er nu in het najaar toch nog een paar te doen – mijn beurtenkaart moet absoluut op 🙂

Tegenvaller (nou ja) was een beetje trail running. Op zich wel leuk, maar niet zoveel indrukwekkender dan mijn boslopen. De stevige helinkjes waren heel leuk, feitelijk, al dachten de aanhechtingen tussen achillespezen enhiel daar een beetje anders over. Als er nog eens een niet te lange orientatieloop in de buurt is, ga ik er over nadenken, maar het hoeft niet echt. Komt daarbij dat de doorsnee trail run meestal (een pak) boven de 20 km is. Heel leuk, als je je daar kan op toeleggen, maar dat lijkt niet iets voor mij. Niet alleen vrees ik blessures als ik dergelijke lange tochten onderneem (en ervoor train), ik moet mijn trainingen dan substantieel gaan verlengen, en dat lukt mij niet onder een standaard middag.

Waar hopen we op voor volgend jaar:

• Nog minstens drie orientatielopen meedoen, liefst in mijn eigen reeks
• Opnieuw Abdijentocht, misschien? (Indien geen vakantieplannen)
• The Classic: doel om de kaap van 45’ te ronden
• Mijn tijd op de 5 km verbeteren: moet daar ook onder de 23’ geraken. Maar of dat nu bij de 5km van de 10 miles is, of als onderdeel van langere wedstrijd: valt nog te bezien.
• Het voornaamste: er plezier aan blijven beleven, en blessure-vrij blijven

(Originally posted: 02-11-2012 16:29)