These boots are made for walking

Kort samengevat: totaal overroepen.

Ik ga ook niet beweren dat het bar- en barslecht is, maar de hype is totaal misplaats. Zelf in zijn genre, page-turners, is het geen hoogvlieger. Al klassieke ingrediënten zitten er ook in, beetje who-dunnit (in het eerste boek dan toch), een succesvol hoofdpersonages, wat romances, verschillende verhaallijnen (met snelle omschakelingen)… the usual suspects.

Het enige dat er wat uitspringt: de dikte van de boeken, en het a-typsiche hoofdpersonage van Lisbeth Salander – niet mooi & succesvol, maar eerder autistisch.

En dan zijn we meteen ook aan de ongeloofwaardigheid belandt: niet alleen dat ze toevallig een super-superhacker is en letterlijk met een zakcomputer ongeveer in om het even welke computer of netwerk kan inbreken, zonder enige normale scholing spreekt ze ook verschillende talen – met de nodige buitenlandse accenten waar nodig. Bovendien overleeft ze zonder veel problemen begraven te worden met een kogel in haar hersenen – ze houdt er zelfs niks aan over. Niet de enige keer dat het totaal ongeloofwaardig wordt (maar de schrijver lijkt zich in een situatie te hebben geduwd waar hij een deus ex machina nodig heeft): op het einde van het eerste boek gaat ze plotseling met vermommingen aan de slag, reist naar het buitenland, laat zich door vreemdelingen bepotelen, om de antagonist via een bank hold-up de afgrond in te duwen. Maar bon, ze moet voldoende cash hebben voor de rest van het verhaal…

En als dat nog niet genoeg is, hebben we nog: een overgelopen Russische superspion, een uitzonderlijk sterke slechterik, die dan ook nog eens ongevoelig is voor pijn, een geheime dienst binnen de geheime dienst, corrupte advocaten, perslekkende gefrustreerde agenten – als tegenpartij. De protagonisten zijn succesvol, mooi, en rijk.

Geeuw.

Bovendien is de vertaling ook nog eens erg Hollands en gewoon slecht: als Blomkvist ergens in een godverlaten plattelandsdorp de tijd moet doden, gaat hij een brood bal eten. Jemig!

Om het nog eens over het genre te hebben: er zitten ook technische fouten in. Het is gebruikelijk voor page turners om erg kort hoofdstukken te hebben, om snel van verhaallijn naar verhaallijn te kunnen springen. Larsson doet dit niet, laat zijn hoofdstukken lang. Maar daardoor verspringt het vertelstandpunt van de ene paragraaf naar de andere paragraaf van personage. Dat is geen literatuur meer, maar het niveau van een stationsroman.

Al bij al vind ik dan pakweg de Da Vinci Code of Angels & Demons beter. Ook alle cliches van het genre, ook vergezocht, maar nog meer vaart, en je leert af en toe nog eens iets bij.

Wil je een spannend en goed boek, lees dan pakweg Verborgen geschiedenis (D. Tart) of het Goud van de Waarheid (I. Pearce).

(originally posted: 21-10-2010 19:47)

Facturatie had een tijdje geduurd (mij hoor je niet klagen), maar is vlot en correct verlopen.

Het vervangen van de meter daarentegen. Had beter niks gezegd in de trant van ‘als Infrax beetje wil meewerken’. Heb al een aantal keren gebeld, maar geraak geen stap verder. Zal beter om de dag of zoiets beginnen bellen, want zo geraak ik er niet. En feitelijk: aangezien ik al meer dan 700 kWh heb geproduceerd met een meter die niet achteruit kan draaien, heb ik al behoorlijk wat geld verloren.

Ze stalken, door om de dag (of desnoods elke dag) te bellen, en hopen dat het wat uitmaakt.

(originally posted: 26-09-2010 20:35)

Absoluut een van mijn favoriete schrijvers… Leuk boek, leest vlot. Veel verhalen-binnen-het verhaal – die af en toe voor leuke plotwendingen zorgen – zorgvuldig getypeerde personages. Het gaat over relaties tussen mensen, hoe we elkaar na jaren toch helemaal niet blijken te kennen, hoe we relaties/mensen verkeerd kunnen inschatten, en tot wat dat kan leiden… Het einde is weliswaar wat verrassend, maar voelt tegelijk erg goedkoop aan. Alsof er snel een eind aan moest gebreid worden. [Zou wel letterlijk zo kunnen zijn: hij heeft het geschreven al writer-in-residence, in België, godbetert. Wie weet wou hij het kost wat kost tegen het eind van het verblijf afhebben, en is dit het resultaat.]

Een aanrader, al is het er niet een die je vol vuur gaat verdedigen. Maar als ik vergelijk met andere van zijn boeken, blijf ik gedeeltelijk toch op mijn honger zitten. Wat veel van zijn boeken zo aantrekkelijk maakt, is hoe hij met weinig woorden heel precies een tijdsbeeld, een gevoel van een bepaalde periode kan schetsten (Rotters club, Inner Circle, De regen voor hij valt). Dat mis ik hier een beetje – of het moest zijn dat ik het pas over een aantal jaar zal kunnen herkennen.

(originally posted: 26-09-2010 19:13)