Zondag was mijn eerste afspraak: Bosloop in het domein Keiheuvel, Balen. Conditioneel moest het wel ok zijn: vlot mijn drie trainingen per week gehaald, met twee weken terug zelfs een week van meer dan 30 km. Om nog maar net terug te zijn begonnen, niet slecht. Dat vertaalde zich ook in behoorlijke ochtendwaarden: rusthartslag van 50, gewicht van 84 kg. Spijtig genoeg had die 30 km me ook een pijnlijke knie opgeleverd (rare plaats: dwars over midden van linkse knieschijf). Maar de supercompensatieweek had de klacht wel verminderd, dus viel al bij al mee.
Half uurtje voor aanvang geparkeerd, en dat bleek wel voldoende op tijd om in te schrijven – een kaartje, geen borstnummer, en dus ook geen tijdsopname of rangschikking – en toiletbezoek. Weer was een beetje vreemd: winderig, zwaar bewolkt, en er was kans op regen voorspeld. Niet echt koud (graad of zeven), en dus maar voor twee dunne onderlagen gegaan, met windjack erboven. En muts en handschoenen, al waren die laatste feitelijk niet nodig (gelukkig heeft mijn windjack zakken, ik kon ze halverwege makkelijk kwijt). Tijdens het inlopen (drie rondjes atletiekpiste) leek de conditie toch nog niet echt dat – of waren het de zenuwen? – hartslag continu boven de 140, voor een lsd tempo. Bizar.
Soit, er was keuze tussen 3, 6, 9 of 12 km, ik had het op de 9 voorzien. De organisatie had niet gemakshalve voor rondjes van drie kilometer gekozen, maar voor een ronde van zes, die ingekort werd voor een kleine ronde van drie. Ik moest dus eerst de zes, daarna nog een rondje van drie. Op zich liep het lopen wel vlot – heel vlakke kilometers, met een vrij continu tempo (op de zware zandstroken en stevige hellingen na) tussen 5’13” en 5’30” per kilometer. Ok, het hielp ook wel dat ik voor een groot deel achter mensen van Mols marathonteam (of vmol.be) kon hangen, al bleef mijn tempo ook zonder hen wel behoorlijk overeind. Maar dat vaste tempo ging wel tegen een al even vlakke hartslag van (net geen) 170. Eigenlijk toch wel hoog. Plus: de kilometers van de organisatie bleken langer dan die van mijn horloge (dus mijn calibratie alleen maar ok voor lsd runs?): na de 9 km stond er iets meer dan 10 km op de teller (10,05 om precies te zijn). Als ik reken met die tien kilometer, kan ik tevreden zijn: 54’29”, dus aan 11 km/u, mijn target. Als het effectief maar negen was, is het een stuk minder natuurlijk: nog geen tien per uur…
Beetje gemengde gevoels dus uiteindelijk. Misschien had ik teveel verwacht, misschien een beetje last van de spanning/stress van het moment… of gewoon een mindere dag? Normaal hou ik mijn doel (voorlopig) wel aan: de 10 mile van Antwerpen in april in 1h20 (of zelfs 1u15: 12 km/u). Maar tegelijk vraag ik me af of ik me niet beter op de kortere afstanden toespits: tussen de drie en de zes kilometer. Misschien beetje flauw, maar als ik er meer plezier aan heb, waarom niet? Ik zal zien: in de voorbereiding naar de ten miles zit er een wedstrijd in van vijf of tien kilometer. Misschien probeer ik er wel een van vijf te vinden, om eens te zien hoe ver ik daar geraak. Het moet wel eens leuk zijn om bij de eerste helft van het deelnemersveld te aan te komen…
Oh en de volgende keer: een half uur voor de start de laatste slok energiedrank soldaat maken… zorg dat dat minstens een uur is!
(originally posted: 29-11-2011 18:51)
