Eind september mij knie geforceerd. Niet helemaal duidelijk door wat: of het was door 10 ton dolomiet recht te trekken op de oprit, of om datzelfde weekend op zondagavond nog 10 km op de kleinste (en meest onbekende) paadjes van het bos achter de deur te gaan lopen.
In ieder geval deed de volgende dagen mijn knie (linker) pijn. Ik dacht er nog altijd niet veel van, tot Griet zag dat mij knie behoorlijk opgezet was. Naar de huisarts, die er twee spuiten vocht uit trok, en (zware) ontstekingsremmers voorschreef. Maar sporten mocht nog, zolang ik het op zwemmen of fietsen (met weinig weerstand) beperkte. Lopen was (uiteraad) voorlopig uit den boze.
Af en toe kwam de pijn wel terug – twee weken na dat forceer-weekend spaghetti avond van de ouderraad, en toen blijkbaar knie opnieuw zwaar belast. Al had ik meer schrik dan dat ik er uiteindelijk last van had.
Soit, na een maand niet te lopen toch nog eens opnieuw loopschoenen aangetrokken. Heel rustig gelopen, goed gelet op techniek, niet te ver… Maar pijn weer volledig terug. Dus opnieuw naar huisarts, voor doorverwijzing.
Ondertussen een voorlopig resultaat binnen van de NMR scan: scheur in miniscus, beetje vochtophoping nog en een cyste in de knieholte – geen idee wat het ergst is. De huisarts liet de noodzaak van een operatie een beetje in het midden. Het zou niet per se nodig zijn, maar aan de andere kant was ik toch nog wat jong om er zo mee te blijven rondlopen.
Bon, afspraak maken bij specialist, en zien wat het wordt. In elk geval is het voorlopig fietsen of hometrainer, maar dan wel hopen dat ik niet elke keer (zoals beide laatste keren) een platte band rij…
