These boots are made for walking

Knie besproken met een orthopedist, en met fysisch geneesheer. Volgens die laatste zijn er twee opties:
– inspuitingen met gel. Daar zou ik relateif snel weer mee weg zijn, maar die inspuitingen moeten waarschijnlijk om de 6 maand a 1 jaar herhaald worden (of een nieuwer product, dat zou tot 2 jaar gaan).
– kijkoperaties om de scheur op te kuisen (of het nu puur de rest afknippen is, of hechten) is niet duidelijk.
Nog volgens de fysisch geneesheer zijn de twee mogelijkheden evenwaardig.

Maar volgens de orthopedist, is er maar een optie: kijkoperatie. Is uiteraard ingrijpender, maar dan ben ik er wel min of meer van af – enfin, rekening houdend met redelijk wat revalidatie.

Maar wat kiezen? Ik weet het niet. Niet bijzonder veel zin in een operatie… maar aan de andere kant: dan ben ik er wel van af.

Wat er ook van zij, lopen zal toch een serieus stuk achteruitgaan. Ik kan/mag nog wel, maar ga mij toch wel wat moeten beperken. Beter dus maar al mijn mountainbike op punt zetten…

Eind september mij knie geforceerd. Niet helemaal duidelijk door wat: of het was door 10 ton dolomiet recht te trekken op de oprit, of om datzelfde weekend op zondagavond nog 10 km op de kleinste (en meest onbekende) paadjes van het bos achter de deur te gaan lopen.

In ieder geval deed de volgende dagen mijn knie (linker) pijn. Ik dacht er nog altijd niet veel van, tot Griet zag dat mij knie behoorlijk opgezet was. Naar de huisarts, die er twee spuiten vocht uit trok, en (zware) ontstekingsremmers voorschreef. Maar sporten mocht nog, zolang ik het op zwemmen of fietsen (met weinig weerstand) beperkte. Lopen was (uiteraad) voorlopig uit den boze.

Af en toe kwam de pijn wel terug – twee weken na dat forceer-weekend spaghetti avond van de ouderraad, en toen blijkbaar knie opnieuw zwaar belast. Al had ik meer schrik dan dat ik er uiteindelijk last van had.

Soit, na een maand niet te lopen toch nog eens opnieuw loopschoenen aangetrokken. Heel rustig gelopen, goed gelet op techniek, niet te ver… Maar pijn weer volledig terug. Dus opnieuw naar huisarts, voor doorverwijzing.

Ondertussen een voorlopig resultaat binnen van de NMR scan: scheur in miniscus, beetje vochtophoping nog en een cyste in de knieholte – geen idee wat het ergst is. De huisarts liet de noodzaak van een operatie een beetje in het midden. Het zou niet per se nodig zijn, maar aan de andere kant was ik toch nog wat jong om er zo mee te blijven rondlopen.

Bon, afspraak maken bij specialist, en zien wat het wordt. In elk geval is het voorlopig fietsen of hometrainer, maar dan wel hopen dat ik niet elke keer (zoals beide laatste keren) een platte band rij…

De beslissing in april om even niks meer van wedstrijden te voorzien is ondertussen al even achter de rug. Het was even wennen, maar in het begin voelde het super: geen druk meer van tijdschema’s, gewoon lopen op het gevoel… Ook op vakantie in Italië: lekker gelopen, puur voor het plezier.

Maar het wegvallen van schema’s had ook een serieus nadeel: de neiging om toe te geven, om toch maar een training over te slaan, werd erg groot. Want het moet toch niet, en het is druk/voel me toch wat moe/slecht geslapen enz. En dus ook geen succes voor mijn conditie. Grootste boosdoener was echter de voortuin in het weekend: dat was toch een grotere prioriteit

Ondertussen wel een paar keer wat andere dingen gedaan: combinatie van boot camp & core stability training, ook de oude trekkingfiets van onder het stof gehaald, en paar keer tourkes mee gedaan. Die afwisseling doet ook deugd. Zo erg zelfs, dat ik na lang overwegen toch een koersfiets heb aan geschaft. Bedoeling is om het isostar challenge schema af te werken. Dat is een achttien weken schema, met de bedoeling (longpatienten) klaar te stomen voor de beklimming van de col du galibier. Lijkt me wel leuk… Ook al hangt er niet zo’n heroïsch doel aan vast.

En waar staan we ondertussen, met het lopen? Aangezien een schema toch voor de nuttige druk zorgt, mij uiteindelijk toch ingeschreven voor de Bear trail, 27 oktober in Voeren. 14 km, en behoorlijk op en af, daar kon ik toch maar beter wat voor gaan trainen.

Maar… vorig weekend waren het de laatste loodjes aan de voortuin (10 ton dolomiet op zijn plaats krijgen). Toch op zondag avond nog eens gaan lopen (10 km in het bos, onbekende paadjes uitgezocht). Of het aan het een of aan het ander – of de combinatie – lag, geen idee, maar in elk geval had ik behoorlijke kniepijn. Uitindelijk donderdagmorgen naar de huisdokter geweest, die 20 cc (klinkt veel, zijn uiteindelijk maar twee spuiten) vocht uit mijn knie heeft getrokken. En dus eventjes niet lopen. En dus waarschijnlijk ook geen trail run…

Hopelijk kan ik zondag wel lichtjes terug beginnen fietsen. Desnoods eerst wat op de hometrainer. Benieuwd ook wat het geeft aan mijn achilespezen. Ik denk altijd dat die stijfheid bij het opstaan meer te maken heeft met ouder worden dan met lopen, maar dat zal nu nog moeten blijken…

Het ziet er naar uit dat het hardlopen – of zelfs sporten in het algemeen – op een lager pitje gaat. Geen echte blessure, al blijf ik het vreemd vinden dat mijn kuiten/achillespezen zo stram zijn. Na de halve blessure van een paar weken terug een tiental dagen niet gelopen, en dat was voldoende om daar van af te zijn. Ligt de overbelasting dan zo dicht bij?

Ook de ten miles zijn de mist ingegaan. Niet door blessure, maar door professionele verplichtingen: ingevallen voor sales, en een paar dagen naar Saoedi-Arabië. Vertrek was al op zondagochtend, dus geen ten miles. Maar ik weet niet of ik het echt zo jammer vind. Ik ga graag lopen, en ergens vind ik het zelfs plezant om loopschema’s op te stellen en te volgen. Maar tegelijk wil ik er eigenlijk gewoon van genieten. De afgelopen weken ook een paar keer gewoon gaan fietsen of gaan mountainbiken, en eigenlijk net zo hard van genoten. Ook gewoon eens proberen diep te gaan, maar zonder die prestatiedrang van een wedstrijd in het verschiet. Misschien moet ik dat oriëntatielopen toch terug eens opnemen…

Maar er is nog een andere reden waarom er voorlopig geen sport zit aan te komen: tijd. Griet begint het serieus op haar heupen te krijgen dat de voortuin maar niet opschiet. Dus sport in het weekend is geen prioriteit meer. Maar als ik een dag in de tuin werk, zal dat ook wel meetellen als inspanning, en dus ook goed voor de gezondheid zeker? Zolang ik ook maar op voeding let…

Zelfs in die mate dat ik ga twijfelen om aan de Classic mee te doen – of het moest gewoon zonder specifieke voorbereiding zijn. Abijenloop had ik sowieso al laten varen. Wat meer terug gaan mountainbiken – gewoon de routes in de buurt – of de fietsroutes hier in het rond. Want de prestatiestress rond die loopdoelstellingen, het hoeft eigenlijk niet. Misschien ook een beetje afwisselen met krachttraining. Griet hamert er al langer op dat dat nuttig kan zijn – uiteindelijk is lopen redelijk eenzijdig, en zo goed als enkel uithouding (op die paar intervaltrainingen na, en dan nog). Eens wat gaan zoeken op ‘core balance’. Maar de eerstkomende weken lijkt sport over de middag eerder aanleg voortuin, of het ophalen van materiaal er voor. Die voortuin is voor mij ook niet zo super dringend, maar ik ga het ook niet erg vinden mocht het plots wat vooruitgaan…

Voor het eerst sinds erg lang een training overgeslagen, wegens pijnlijke kuiten/achillespezen (het zit ergen in de overgang tussen de twee).

Waar het precies aan ligt is niet helemaal duidelijk. Mogelijks overbelast: vorige week op dinsdag noch op donderdag kunnen trainen, dus een lange training (volgens planning) gedaan op vrijdag, en een nog langere – ook rustig – op zondag. Maar waar ik al een tijdje ‘last’ heb van stramme pezen/kuiten bij het opstaan, is het nu de dag door. Dus toch maar beter wat rust… als ik wil meedoen aan de ten miles over dik twee weken.
Beide trainingen samen waren goed voor 26.5 km, en samen met de training van dinsdag is dat een weektotaal van 35 km. Waarschijnlijk keer ik beter terug naar mijn eerdere conclusie: langere lopen dan 10 km zijn geen goed idee. Ook niet als training. Misschien een lange rustige duurloop op zondag van meer dan 10km, maar dan niet veel meer, en enkel als de rest van de trainingen in de week niet teveel/te zwaar waren.

Dat betekent dus ook dat ik niet meer ga deelnemen (of toch zeker niet dit jaar) aan de Abdijloop. Kans is te groot dat ik daarna het reisje naar Engeland (nog geen week later) geblesseerd aanvat. Beter te mijden…

Hopelijk lukt de Classic wel. Hopelijk ligt het aan het koude weer. Of aan het leren fietsen van Helena (loop ernaast mee)…

(Originally posted: 05-04-2013 16:15)

Na een dik jaar, tijd om eens de balans op te maken. Niet zo heel veel wedstrijden meegedaan, enkel deze:

• Bosloop Kasterlee (niet eens echt een wedstrijd)
• 5km op de Antwerp Ten Miles
• Abdijentocht
• Bosloop Gerhagen
• The Classic, Tessenderlo
• WLOB trail run.

Ook twee orientatielopen, al hoop ik er daar toch nog wat aan toe te voegen.
In eerste instantie was het de bedoeling om nog opnieuw aan de Bosloop in Kasterlee mee te doen, maar ik weet het niet goed. Een paar keer de afgelopen weken maar twee keer kunnen gaan lopen – en of het daarmee rechtstreeks te maken heeft – de conditie is serieus achteruit gegaan. In de komende weken/maanden staat de aanleg van de voortuin op het programma, dus ik vermoed dat er nog wel wat weekendtrainingen zullen vervallen. Plus: ik heb gemerkt dat ik minder rugklachten heb bij dergelijk (zwaar) werk als ik arm-interval trainingen doe op cross-trainer. Dus tijdelijk shiften van (enkel) hardlopen naar (gecombineerd) cross-trainer. Want zie er ook wel een beetje naar uit om terug want op straat te lopen in de koude herfst/winterlucht.

Soit, wat hebben we geleerd? Dat natural running (voor zover dat ik dat volledig toepas) effectief een verschil maakt. Vrij grote progressie gemaakt, met nauwelijks blessure problemen. En vooral dat laatste was de bedoeling. Uiteraard wil ik nog beter doen volgend jaar, maar ik vermoed dat training-aantal/-intensiteit nu nog wat gaat afnemen naar het einde van het jaar toe. Om dan vanaf nieuwjaar met een nieuw plan te beginnen, mete als eerste doel waarschijniljk opnieuw de 10 miles – maar of ik daar opnieuw de 5 km ga lopen, of de 16km, valt nog te bezien. Ik heb sowieso de indruk dat ik het niet echt moet hebben voor langere wedstrijden. Maar de abdijentocht was even lang, dus zou moeten lukken, vermoed ik.
Ook gemerkt: ik loop even goed of even graag op de openbare weg. Waarschijnlijk heeft het er mee te maken dat ik dan makkelijker op mijn houding en zo kan letten, en zeker voor interval training is het een stuk makkelijker. Ook zeer tevreden van mijn road schoenen. Volgende keer ga ik mischien wel voor een V-ke minder (dus 6mm verval ipv 9mm).

Dé ontdekking van het jaar (naast natural running) was ongetwijfeld orientatielopen. Nog maar twee gedaan, maar echt van genoten. Beetje bizar misschien: terwijl je bezig bent sta je de organisatie wat te verwensen, maar je bent toch wreed content telkens je een post vindt 🙂 Ik hoop er nu in het najaar toch nog een paar te doen – mijn beurtenkaart moet absoluut op 🙂

Tegenvaller (nou ja) was een beetje trail running. Op zich wel leuk, maar niet zoveel indrukwekkender dan mijn boslopen. De stevige helinkjes waren heel leuk, feitelijk, al dachten de aanhechtingen tussen achillespezen enhiel daar een beetje anders over. Als er nog eens een niet te lange orientatieloop in de buurt is, ga ik er over nadenken, maar het hoeft niet echt. Komt daarbij dat de doorsnee trail run meestal (een pak) boven de 20 km is. Heel leuk, als je je daar kan op toeleggen, maar dat lijkt niet iets voor mij. Niet alleen vrees ik blessures als ik dergelijke lange tochten onderneem (en ervoor train), ik moet mijn trainingen dan substantieel gaan verlengen, en dat lukt mij niet onder een standaard middag.

Waar hopen we op voor volgend jaar:

• Nog minstens drie orientatielopen meedoen, liefst in mijn eigen reeks
• Opnieuw Abdijentocht, misschien? (Indien geen vakantieplannen)
• The Classic: doel om de kaap van 45’ te ronden
• Mijn tijd op de 5 km verbeteren: moet daar ook onder de 23’ geraken. Maar of dat nu bij de 5km van de 10 miles is, of als onderdeel van langere wedstrijd: valt nog te bezien.
• Het voornaamste: er plezier aan blijven beleven, en blessure-vrij blijven

(Originally posted: 02-11-2012 16:29)

Paar weekends geleden een bosweekend gehad: op zaterdag een orientatieloop, zondagmorgen de bosloop en in de namiddag een georganiseerde wandeling. Met de kindjes in de bolderkar.

Orientatieloop
Ik had al vaker gehoord van orientatielopen, ooit eens wat van begonnen opzoeken: toen we nog in Diest woonden, stonden in het park achter ons deur op een zondagmorgen plotseling om de paar minuten lopers met kaartjes en plannetjes in de hand. Leek me wel leuk. Uiteindelijk er achter gekomen dat je een stafkaart krijgt, waarop controlepunten staan aangeduid, en waarbij je verwacht wordt van het ene naar het andere punt te lopen.
Waarom het nog zo lang heeft geduurd voor ik het eens probeerde, geen idee. Koudwatervrees waarschijnlijk. Maar bij het foldertje van de Bosloop (gekregen bij The Classic) stond ergens in het klein dat Omega, de orientatieclub uit Diest, de dag voordien ook in Gerhagen een loop organiseerde. En dat er initiatie voorzien was voor beginners. Eens gemaild, en er naartoe getrokken. Een geweldige uitleg gekregen van een zekere Kris – en ook zijn kompas mogen lenen, het mijn stomweg thuis laten liggen – en voor de kortste afstand, 3500m, gekozen. Lijkt niks kwa loopafstand, maar dat is de afstand tussen de controlepunten in vogelvlucht. En de start was 1800m verder. Ik zou volgens mijn footpod uiteindelijk 9,6km lopen.
Het deelnemersveld blijkt veel ouder te zijn: het is precies wel populair bij tieners, maar zeker op mijn afstand is zowat iedereen al gepensioneerd. En als ik iets amateuristisch, provisorisch had voorzien: volledig mis. Je krijgt een emit, een badge ter grootte van een stevige sleutelhanger die je tegen elke controlepost moet houden. En voor het starten wordt een stevige elektronische klok gebruikt. Ook bij aankomst: je emit wordt uitgelezen, en je krijgt meteen alle tussentijden, gemiddelde snelheid en dergelijke uitgeprint. Knap.

Een wedstrijd zelf is al bij al vrij intens. Zoals Kris het had uitgelegd: je kan kiezen om zoveel mogelijk op paden te blijven – want dat loopt sneller- maar dan moet je veel meer afstand afleggen, of zo recht mogelijk van punt naar punt te lopen. Maar dat betekent dwars door bos, braamstruiken, grachten en beken. Het hangt er van af wat je voorkeur en/of je sterkste punt is. De controlepunten blijken ook telkens erg goed verstopt: in een greppel, in een braamstruik… Een paar keer echt lang zitten ploeteren om het te vinden, een paar keer ook geluk gehad dat ik een andere deelnemer het zag vinden… en een paar keer gedacht dat ik het had, en net op tijd gezien dat het van een andere omloop was.

Soit, geweldig leuk, feitelijk. Alleen die tekenbeet op mijn bovenarm had niet echt gehoeven. Maar feitelijk ook mijn eigen schuld: dwars door dichtbegroeid bos, door struiken lopen in korte mouwen is niet bijzonder slim. In elk geval: een vijfbeurtenkaart gekocht, en normaalgezien doe ik er nu zondag nog een, in Tielen (bij Kasterlee).

De bosloop
Elke laatste zondag van juli gaat er in Gerhagen, het bosgebied waar ik de meeste van mijn trainingen al heb afgewerkt, een bosloop door. Een beetje vreemd eigenlijk dat ik nog nooit heb deelgenomen, het moet zowat de meest nabije wedstrijd zijn (op de Schootse Parochiejogging, midden september, na). Er zijn drie afstanden: iets meer dan 4, iets meer dan 8 en een dikke 13. Enkel start & finish is op straat, al de rest is op bospaden – zou anders ook belachelijk zijn om het de ‘Bosloop’ te noemen, natuurlijk.
De dag ervoor, bij de orientatieloop, al gezien dat er een paar weiden zijn afgezet als parking, en dat er een megatent staat, dus er wordt toch wel wat volk verwacht. Maar uiteindelijk lijkt het praktisch toch niet te lukken kwa agenda. Ik heb zelfs al mijn loopkleren aan om een gewoon toerke te gaan doen, wachtend tot Griet & Andreas terug zijn van de bakker. Maar Griet spoort mij aan om toch nog te gaan proberen – al is het al kwart voor tien, en wordt de 4 km al een half uur later op gang gefloten.
Waarom niet, ik kan het maar proberen. Ik neem wel de wagen ipv de mountainbike, en vertrek. Parkeren, inschrijven en tas afgeven… Ik ben twee volle minuten voor de start aan het startvak, dus net op tijd. Meer moet dat eigenlijk niet zijn: ik heb toch niet echt de gewoonte om mij op te warmen. Niet bij deze korte afstanden & temperatuur (goeie 20°), maar eigenlijk sowieso zo goed als nooit.
Niet echt naar deze wedstrijd toegeleefd, maar ik wil toch graag een goede tijd neerzetten, dus ik start vrij snel. Geen al te groot deelnemersveld, en redelijk vooraan gestart, dus veel inhaalproblemen heb ik niet – en ik wordt zelf ook niet zo vaak voorbijgestoken. Maar mijn snelheidsmeting gaat de mist in: ik heb nog niet gevonden hoe ik mijn footpod goed bevestigd krijg aan mijn F-Lites. Ik start wel redelijk snel, maar ik geloof nooit dat ik echt aan 3’28″/km ben vertrokken. Dan maar afgaan op hartslag, en de kilometeraanduiding van het parcours. Blijkt dat mijn eerst km toch net onder de 4 minuten is, mijn tweede aan 4’24” of zo. En ik verzwak wel nog verder. Uiteindelijk leg ik de 4 230m af in 18’42”, goed voor een 47ste tijd op 242 finishers. Best tevreden mee. Nog een DVD van een TV kok (waar ik nog nooit van had gehoord) gescoord met de tombola, en onmiddellijk terug naar huis. Ik weet het, niet echt sympathiek naar de organisatie…

Maar ‘s namiddags is er nog een ‘Stabbelwandeling’, een wandeling georganiseerd door de streek-VVV’s (Nete-vallei) gericht op (gezinnen met) kleine kinderen. Uiteindelijk volgen deze de knooppunten van het Merodenetwerk, deze keer in het deel van de Averboodse Bossen het dichtst bij ons. Ook trainingsgebied… 🙂

(Originally posted: 15-08-2012 14:12)

Deze keer opnieuw getwijfeld, en een stuk harder dan de vorige keer. Niet dat ik spierkrampen voelde, maar ik was echt niet uitgerust. Weliswaar net twee weken vakantie achter de rug, maar de terugrit van zaterdag op zondag nacht zat nog behoorlijk in mijn kleren. Ik had de dag van de Classic zelf wel een dag verlof extra genomen, maar van echt veel rusten was niks in huis gekomen.

‘s Namiddags wel al mijn borstnummer gaan ophalen – in de gietende regen. Nog een reden om er weinig zin in te hebben. Ik had wel redelijk goed kunnen verder trainen op vakantie, maar dat in temperaturen die een graad of tien hoger lagen. Nu plots lopen in minder dan twintig graden, en vermoeid zijn: schrik om goed ziek te worden. En met alle drukte en dingen te doen thuis: mijn hoofd stond er eerlijk gezegd niet naar.

Op het allerlaatste moment (twee uur voor de wedstrijd) toch maar besloten om te gaan. Beetje onder druk van Griet (die zich anders schuldig ging voelen), beetje ook om buiten te zijn. Nog nooit zo weinig toegeleefd naar een wedstrijd, nog rap wat drinken en iets om vooraf te knabbelen samen rapen, ook snel wat loopkleren uitzoeken… Normaal heb ik dat vooraf (op zijn minst in mijn hoofd) al uitgedacht. Soit, het hielp dat de wedstrijd niet om 19u30 was zoals ik dacht, maar om 20h.

Ik wist dat straten van erg ver afgesloten zouden zijn, maar al bij al nóg een stuk verder moeten parkeren dan verwacht. Stevige wandeling nog, ik passeer de start ong drie kwartier voor de wedstrijd begint. Ruim voldoende om tas nog af te geven, en – in principe – beetje op te warmen. Maar ik heb er nog steeds niet zo’n super goed oog in, dus ik rust eerder wat uit op het gras, en stel me voor om redelijk achteraan te starten. Met het idee dat het beter is voor de moraal om in te halen, dan om ingehaald te worden.

Vooraf had ik als doel gesteld om te finishen in 48 minuten. Dat betekent dat ik aan 4’48” per kilometer moet lopen. Maar eigenlijk heb ik geen idee of ik dat tien kilometer volhou, zeker niet gezien er toch nog een redelijk heuvel tussen zit. Voor de zekerheid schrijf ik met permanent marker toch maar tussentijden op mijn arm voor die snelheid.

Achteraan starten blijkt toch niet zo’n super idee: het is niet overal even breed, en dus wordt inhalen hier en daar erg moeilijk, ik verlies in de eerste paar kilometer ‘erg veel’ tijd als ik tussen tragere lopers gesandwiched zit. Vooral de passage aan de markt is super smal. Maar goed, al bij al lijk ik mijn doelsnelheid te kunnen aanhouden, en blijft mijn hartslager dichter bij de 160 dan bij de 170. Mijn Suunto helpt uiteindelijk een beetje ook (ondanks dat ik bij de start eens binnensmonds vloek: als ik hem opzet, geeft hij aan dat de batterij bijna leeg is): de calibratie is niet volledig ok. Ik heb slechts 9,70 km gelopen (ondanks al mijn geslalom) ipv tien, dus als ik mijn doeltempo van 4’50” op mijn horloge zie, ben ik eigenlijk wat sneller aan het lopen.

Pas aan kilometer vijf begin ik een paar seconden te moeten prijsgeven tov mijn doeltijd, en met de helling rond kilometer zes wordt dat uiteraard niet beter. Maar in de laatste twee, drie km kan ik er terug wat afpitsen, en ik klok af op 48’17” (eigen chrono -Wedstrijdchrono blijkt achteraf 48’12” te zijn!).

Doel in feite niet gehaald, maar toch vrij dicht benaderd. Gezien de vermoeidheid (en vooral de verkeerde keuze achteraan te starten) valt dat eigenlijk erg goed mee.

Voorlopig geen direct nieuw echt doel voor ogen. Er is de laatste zondag van juli de bosloop, die ik waarschijnlijk wel ga meelopen (weer schoeisel keuze probleem), en waarschijnlijk is er ook ergens (augustus? september?) de Schootse parochiejogging. Maar of het gewoon meelopen is (zoals Abdijentocht) of er effectief voor trainen, weet ik nog niet.

Wat wel zeker is: ik begin een nieuw transitie programma. Het programma van mijn Inov-8 Road schoenen is voltooid, tijd om aan dat van mijn F-Lites te beginnen. Maar eerst een weekje rust. Dinsdag en donderdag moet ik naar Brussel, dus geen loopje over de middag. Misschien ‘s avonds, anders pas wat (los)lopen dit weekend…

(Originally posted: 11-07-2012 06:11)