These boots are made for walking

De zomer – voor zover we er een hebben gehad – ligt echt wel achter ons, tijd om een overzicht van wat er is gepasseerd:

– Pereira verklaart (Antonio Tabucchi): heel aangenaam om te lezen. Speelt zich af in de (begin)jaren van de dictatuur in Portugal. De hoofdrolspeler staat ver van de politiek & actualiteit, maar komt er uiteindelijk toch in aanraking mee. En besluit uiteindelijk te doen wat hij kan.

– Slaap! (Annelies verbeke): Leuk, zeker voor op vakantie. Blijft niet echt hangen, maar zeker ook niet slecht

– De Delta Deceptie (Dan Brown): er wordt nogal neergekeken op Dan Brown, maar zijn boek is wat het is – een goede page turner. Er komt uiteraard veel spitstechnologie aan te pas (die de indruk geeft dat de schrijver zijn huiswerk heeft gemaakt), redelijk wat wetenswaardigheden (in dit geval over leven in de zee, en over meteorieten), de onvermijdelijke romance en een bont allegaartje van personages – de een al wat karikaturaler voorgesteld dan de ander (en waarbij je dus weet: als ze niet sympathiek zijn, is de kans klein dat ze het einde van het boek halen). Soit, perfecte vakantielectuur.

– Z17 (Jef Geeraerts): duidelijk niet zijn beste werk in politiekringen, maar kan er mee door. Het helpt wel dat het een dun boekje is, op een avond uit. Niet slecht, maar al heel wat beters gelezen – van hem, en in het genre.

– De verloren dagboeken van Adrian Mole (Sue Townsend): tweede jaar op rij dat Griet iets van Adrian Mole mee heeft op vakantie, en opnieuw ook uitgelezen. Het blijven leuke, grappige boeken. Maar vooral de manier waarop de tijdsgeest (en politieke situatie/sfeer) wordt weergegeven, maakt het aangename (vakantie)lectuur.

– De Tuin van de Finzi-Contini’s (Giorgio Bassani): Nog eens een van de top 100 must reads die paar zomers geleden in De Standaard stond. Volledig terecht: heel mooi verhaal tegen de achtergrond van het opkomend fascisme, net voor de tweede wereldoorlog in Italië

– Gimmick! (Joost Zwagerman): van diezelfde lijst, maar ik vind er weinig aan. Drugs en een kunstenaarsmilieu: het zal wel een waarheidsgetrouwe weergave zijn van de kunstscene in de jaren tachtig in Nederland (en Europa), maar het kan me maar matig boeien.

– Tirza (Arnon Grunberg): de zakelijke, bijna afstandelijk/nuchtere stijl van Grunberg bevalt me wel, en dit boek op zich ook. Ergens heb ik wel het gevoel dat het verhaal (of het hoofdpersonage) nogal wat parallellen vertoont met ‘het aapje dat geluk pakt’ van dezelfde schrijver (jaren geleden gelezen), en daardoor had ik op de een of andere manier het gevoel op mijn honger te blijven zitten. Maar wel een redelijk boek.

– De eenzaamheid der priemgetallen (Paolo Giordiano): samen met de andere twee italiaanse auteurs duidelijk het beste uit de lijst. Veel hoef ik er niet over te vertellen (de plot laat zich niet zo makkelijk samenvatten), het is uitgebreid bejubeld in de pers. Terecht, voor mijn part.

– De gele rivier is bevrozen (Leo Pleysier): meegenomen omdat de naam van de auteur mij vaag iets zei, maar wel een succes. Redelijk dun boekje, snel uit, maar iets dat bij mij in de smaak valt: je ziet het hoofdpersonage opgroeien, in een evoluerende maatschappij tegen de achtergrond van een tante nonneke dat missiewerk verricht.

Nog twee waar ik aan bezig ben:
– Menens (Marc Reugebrink): net als laatste boek, meegenomen omdat de auteur mij iets zei. Beetje afwachten waar het naartoe gaat, maar het lijkt er ook op dat het met een specifieke tijdsgeest is (krakersbewegingen & extreem links in jaren 70/80).
– Lord of the flies (William Golding): ooit moeten lezen op school, en aangezien ook op die must read top 100 staat, opnieuw aan begonnen (opnieuw in het Engels dan nog wel).

(originally posted: 18-10-2011 19:42)

Kort samengevat: totaal overroepen.

Ik ga ook niet beweren dat het bar- en barslecht is, maar de hype is totaal misplaats. Zelf in zijn genre, page-turners, is het geen hoogvlieger. Al klassieke ingrediënten zitten er ook in, beetje who-dunnit (in het eerste boek dan toch), een succesvol hoofdpersonages, wat romances, verschillende verhaallijnen (met snelle omschakelingen)… the usual suspects.

Het enige dat er wat uitspringt: de dikte van de boeken, en het a-typsiche hoofdpersonage van Lisbeth Salander – niet mooi & succesvol, maar eerder autistisch.

En dan zijn we meteen ook aan de ongeloofwaardigheid belandt: niet alleen dat ze toevallig een super-superhacker is en letterlijk met een zakcomputer ongeveer in om het even welke computer of netwerk kan inbreken, zonder enige normale scholing spreekt ze ook verschillende talen – met de nodige buitenlandse accenten waar nodig. Bovendien overleeft ze zonder veel problemen begraven te worden met een kogel in haar hersenen – ze houdt er zelfs niks aan over. Niet de enige keer dat het totaal ongeloofwaardig wordt (maar de schrijver lijkt zich in een situatie te hebben geduwd waar hij een deus ex machina nodig heeft): op het einde van het eerste boek gaat ze plotseling met vermommingen aan de slag, reist naar het buitenland, laat zich door vreemdelingen bepotelen, om de antagonist via een bank hold-up de afgrond in te duwen. Maar bon, ze moet voldoende cash hebben voor de rest van het verhaal…

En als dat nog niet genoeg is, hebben we nog: een overgelopen Russische superspion, een uitzonderlijk sterke slechterik, die dan ook nog eens ongevoelig is voor pijn, een geheime dienst binnen de geheime dienst, corrupte advocaten, perslekkende gefrustreerde agenten – als tegenpartij. De protagonisten zijn succesvol, mooi, en rijk.

Geeuw.

Bovendien is de vertaling ook nog eens erg Hollands en gewoon slecht: als Blomkvist ergens in een godverlaten plattelandsdorp de tijd moet doden, gaat hij een brood bal eten. Jemig!

Om het nog eens over het genre te hebben: er zitten ook technische fouten in. Het is gebruikelijk voor page turners om erg kort hoofdstukken te hebben, om snel van verhaallijn naar verhaallijn te kunnen springen. Larsson doet dit niet, laat zijn hoofdstukken lang. Maar daardoor verspringt het vertelstandpunt van de ene paragraaf naar de andere paragraaf van personage. Dat is geen literatuur meer, maar het niveau van een stationsroman.

Al bij al vind ik dan pakweg de Da Vinci Code of Angels & Demons beter. Ook alle cliches van het genre, ook vergezocht, maar nog meer vaart, en je leert af en toe nog eens iets bij.

Wil je een spannend en goed boek, lees dan pakweg Verborgen geschiedenis (D. Tart) of het Goud van de Waarheid (I. Pearce).

(originally posted: 21-10-2010 19:47)

Absoluut een van mijn favoriete schrijvers… Leuk boek, leest vlot. Veel verhalen-binnen-het verhaal – die af en toe voor leuke plotwendingen zorgen – zorgvuldig getypeerde personages. Het gaat over relaties tussen mensen, hoe we elkaar na jaren toch helemaal niet blijken te kennen, hoe we relaties/mensen verkeerd kunnen inschatten, en tot wat dat kan leiden… Het einde is weliswaar wat verrassend, maar voelt tegelijk erg goedkoop aan. Alsof er snel een eind aan moest gebreid worden. [Zou wel letterlijk zo kunnen zijn: hij heeft het geschreven al writer-in-residence, in België, godbetert. Wie weet wou hij het kost wat kost tegen het eind van het verblijf afhebben, en is dit het resultaat.]

Een aanrader, al is het er niet een die je vol vuur gaat verdedigen. Maar als ik vergelijk met andere van zijn boeken, blijf ik gedeeltelijk toch op mijn honger zitten. Wat veel van zijn boeken zo aantrekkelijk maakt, is hoe hij met weinig woorden heel precies een tijdsbeeld, een gevoel van een bepaalde periode kan schetsten (Rotters club, Inner Circle, De regen voor hij valt). Dat mis ik hier een beetje – of het moest zijn dat ik het pas over een aantal jaar zal kunnen herkennen.

(originally posted: 26-09-2010 19:13)