These boots are made for walking

Paar weekends geleden een bosweekend gehad: op zaterdag een orientatieloop, zondagmorgen de bosloop en in de namiddag een georganiseerde wandeling. Met de kindjes in de bolderkar.

Orientatieloop
Ik had al vaker gehoord van orientatielopen, ooit eens wat van begonnen opzoeken: toen we nog in Diest woonden, stonden in het park achter ons deur op een zondagmorgen plotseling om de paar minuten lopers met kaartjes en plannetjes in de hand. Leek me wel leuk. Uiteindelijk er achter gekomen dat je een stafkaart krijgt, waarop controlepunten staan aangeduid, en waarbij je verwacht wordt van het ene naar het andere punt te lopen.
Waarom het nog zo lang heeft geduurd voor ik het eens probeerde, geen idee. Koudwatervrees waarschijnlijk. Maar bij het foldertje van de Bosloop (gekregen bij The Classic) stond ergens in het klein dat Omega, de orientatieclub uit Diest, de dag voordien ook in Gerhagen een loop organiseerde. En dat er initiatie voorzien was voor beginners. Eens gemaild, en er naartoe getrokken. Een geweldige uitleg gekregen van een zekere Kris – en ook zijn kompas mogen lenen, het mijn stomweg thuis laten liggen – en voor de kortste afstand, 3500m, gekozen. Lijkt niks kwa loopafstand, maar dat is de afstand tussen de controlepunten in vogelvlucht. En de start was 1800m verder. Ik zou volgens mijn footpod uiteindelijk 9,6km lopen.
Het deelnemersveld blijkt veel ouder te zijn: het is precies wel populair bij tieners, maar zeker op mijn afstand is zowat iedereen al gepensioneerd. En als ik iets amateuristisch, provisorisch had voorzien: volledig mis. Je krijgt een emit, een badge ter grootte van een stevige sleutelhanger die je tegen elke controlepost moet houden. En voor het starten wordt een stevige elektronische klok gebruikt. Ook bij aankomst: je emit wordt uitgelezen, en je krijgt meteen alle tussentijden, gemiddelde snelheid en dergelijke uitgeprint. Knap.

Een wedstrijd zelf is al bij al vrij intens. Zoals Kris het had uitgelegd: je kan kiezen om zoveel mogelijk op paden te blijven – want dat loopt sneller- maar dan moet je veel meer afstand afleggen, of zo recht mogelijk van punt naar punt te lopen. Maar dat betekent dwars door bos, braamstruiken, grachten en beken. Het hangt er van af wat je voorkeur en/of je sterkste punt is. De controlepunten blijken ook telkens erg goed verstopt: in een greppel, in een braamstruik… Een paar keer echt lang zitten ploeteren om het te vinden, een paar keer ook geluk gehad dat ik een andere deelnemer het zag vinden… en een paar keer gedacht dat ik het had, en net op tijd gezien dat het van een andere omloop was.

Soit, geweldig leuk, feitelijk. Alleen die tekenbeet op mijn bovenarm had niet echt gehoeven. Maar feitelijk ook mijn eigen schuld: dwars door dichtbegroeid bos, door struiken lopen in korte mouwen is niet bijzonder slim. In elk geval: een vijfbeurtenkaart gekocht, en normaalgezien doe ik er nu zondag nog een, in Tielen (bij Kasterlee).

De bosloop
Elke laatste zondag van juli gaat er in Gerhagen, het bosgebied waar ik de meeste van mijn trainingen al heb afgewerkt, een bosloop door. Een beetje vreemd eigenlijk dat ik nog nooit heb deelgenomen, het moet zowat de meest nabije wedstrijd zijn (op de Schootse Parochiejogging, midden september, na). Er zijn drie afstanden: iets meer dan 4, iets meer dan 8 en een dikke 13. Enkel start & finish is op straat, al de rest is op bospaden – zou anders ook belachelijk zijn om het de ‘Bosloop’ te noemen, natuurlijk.
De dag ervoor, bij de orientatieloop, al gezien dat er een paar weiden zijn afgezet als parking, en dat er een megatent staat, dus er wordt toch wel wat volk verwacht. Maar uiteindelijk lijkt het praktisch toch niet te lukken kwa agenda. Ik heb zelfs al mijn loopkleren aan om een gewoon toerke te gaan doen, wachtend tot Griet & Andreas terug zijn van de bakker. Maar Griet spoort mij aan om toch nog te gaan proberen – al is het al kwart voor tien, en wordt de 4 km al een half uur later op gang gefloten.
Waarom niet, ik kan het maar proberen. Ik neem wel de wagen ipv de mountainbike, en vertrek. Parkeren, inschrijven en tas afgeven… Ik ben twee volle minuten voor de start aan het startvak, dus net op tijd. Meer moet dat eigenlijk niet zijn: ik heb toch niet echt de gewoonte om mij op te warmen. Niet bij deze korte afstanden & temperatuur (goeie 20°), maar eigenlijk sowieso zo goed als nooit.
Niet echt naar deze wedstrijd toegeleefd, maar ik wil toch graag een goede tijd neerzetten, dus ik start vrij snel. Geen al te groot deelnemersveld, en redelijk vooraan gestart, dus veel inhaalproblemen heb ik niet – en ik wordt zelf ook niet zo vaak voorbijgestoken. Maar mijn snelheidsmeting gaat de mist in: ik heb nog niet gevonden hoe ik mijn footpod goed bevestigd krijg aan mijn F-Lites. Ik start wel redelijk snel, maar ik geloof nooit dat ik echt aan 3’28″/km ben vertrokken. Dan maar afgaan op hartslag, en de kilometeraanduiding van het parcours. Blijkt dat mijn eerst km toch net onder de 4 minuten is, mijn tweede aan 4’24” of zo. En ik verzwak wel nog verder. Uiteindelijk leg ik de 4 230m af in 18’42”, goed voor een 47ste tijd op 242 finishers. Best tevreden mee. Nog een DVD van een TV kok (waar ik nog nooit van had gehoord) gescoord met de tombola, en onmiddellijk terug naar huis. Ik weet het, niet echt sympathiek naar de organisatie…

Maar ‘s namiddags is er nog een ‘Stabbelwandeling’, een wandeling georganiseerd door de streek-VVV’s (Nete-vallei) gericht op (gezinnen met) kleine kinderen. Uiteindelijk volgen deze de knooppunten van het Merodenetwerk, deze keer in het deel van de Averboodse Bossen het dichtst bij ons. Ook trainingsgebied… 🙂

(Originally posted: 15-08-2012 14:12)

Deze keer opnieuw getwijfeld, en een stuk harder dan de vorige keer. Niet dat ik spierkrampen voelde, maar ik was echt niet uitgerust. Weliswaar net twee weken vakantie achter de rug, maar de terugrit van zaterdag op zondag nacht zat nog behoorlijk in mijn kleren. Ik had de dag van de Classic zelf wel een dag verlof extra genomen, maar van echt veel rusten was niks in huis gekomen.

‘s Namiddags wel al mijn borstnummer gaan ophalen – in de gietende regen. Nog een reden om er weinig zin in te hebben. Ik had wel redelijk goed kunnen verder trainen op vakantie, maar dat in temperaturen die een graad of tien hoger lagen. Nu plots lopen in minder dan twintig graden, en vermoeid zijn: schrik om goed ziek te worden. En met alle drukte en dingen te doen thuis: mijn hoofd stond er eerlijk gezegd niet naar.

Op het allerlaatste moment (twee uur voor de wedstrijd) toch maar besloten om te gaan. Beetje onder druk van Griet (die zich anders schuldig ging voelen), beetje ook om buiten te zijn. Nog nooit zo weinig toegeleefd naar een wedstrijd, nog rap wat drinken en iets om vooraf te knabbelen samen rapen, ook snel wat loopkleren uitzoeken… Normaal heb ik dat vooraf (op zijn minst in mijn hoofd) al uitgedacht. Soit, het hielp dat de wedstrijd niet om 19u30 was zoals ik dacht, maar om 20h.

Ik wist dat straten van erg ver afgesloten zouden zijn, maar al bij al nóg een stuk verder moeten parkeren dan verwacht. Stevige wandeling nog, ik passeer de start ong drie kwartier voor de wedstrijd begint. Ruim voldoende om tas nog af te geven, en – in principe – beetje op te warmen. Maar ik heb er nog steeds niet zo’n super goed oog in, dus ik rust eerder wat uit op het gras, en stel me voor om redelijk achteraan te starten. Met het idee dat het beter is voor de moraal om in te halen, dan om ingehaald te worden.

Vooraf had ik als doel gesteld om te finishen in 48 minuten. Dat betekent dat ik aan 4’48” per kilometer moet lopen. Maar eigenlijk heb ik geen idee of ik dat tien kilometer volhou, zeker niet gezien er toch nog een redelijk heuvel tussen zit. Voor de zekerheid schrijf ik met permanent marker toch maar tussentijden op mijn arm voor die snelheid.

Achteraan starten blijkt toch niet zo’n super idee: het is niet overal even breed, en dus wordt inhalen hier en daar erg moeilijk, ik verlies in de eerste paar kilometer ‘erg veel’ tijd als ik tussen tragere lopers gesandwiched zit. Vooral de passage aan de markt is super smal. Maar goed, al bij al lijk ik mijn doelsnelheid te kunnen aanhouden, en blijft mijn hartslager dichter bij de 160 dan bij de 170. Mijn Suunto helpt uiteindelijk een beetje ook (ondanks dat ik bij de start eens binnensmonds vloek: als ik hem opzet, geeft hij aan dat de batterij bijna leeg is): de calibratie is niet volledig ok. Ik heb slechts 9,70 km gelopen (ondanks al mijn geslalom) ipv tien, dus als ik mijn doeltempo van 4’50” op mijn horloge zie, ben ik eigenlijk wat sneller aan het lopen.

Pas aan kilometer vijf begin ik een paar seconden te moeten prijsgeven tov mijn doeltijd, en met de helling rond kilometer zes wordt dat uiteraard niet beter. Maar in de laatste twee, drie km kan ik er terug wat afpitsen, en ik klok af op 48’17” (eigen chrono -Wedstrijdchrono blijkt achteraf 48’12” te zijn!).

Doel in feite niet gehaald, maar toch vrij dicht benaderd. Gezien de vermoeidheid (en vooral de verkeerde keuze achteraan te starten) valt dat eigenlijk erg goed mee.

Voorlopig geen direct nieuw echt doel voor ogen. Er is de laatste zondag van juli de bosloop, die ik waarschijnlijk wel ga meelopen (weer schoeisel keuze probleem), en waarschijnlijk is er ook ergens (augustus? september?) de Schootse parochiejogging. Maar of het gewoon meelopen is (zoals Abdijentocht) of er effectief voor trainen, weet ik nog niet.

Wat wel zeker is: ik begin een nieuw transitie programma. Het programma van mijn Inov-8 Road schoenen is voltooid, tijd om aan dat van mijn F-Lites te beginnen. Maar eerst een weekje rust. Dinsdag en donderdag moet ik naar Brussel, dus geen loopje over de middag. Misschien ‘s avonds, anders pas wat (los)lopen dit weekend…

(Originally posted: 11-07-2012 06:11)

Het wandelweekend rond Colmar was een succes: stuk of 45 km in drie dagen, goed weer… Meer moet dat niet zijn. Maar de ochtend van de abdijenloop voel ik wel nog een (klein) beetje verzuring in beide kuiten, en ik twijfel of het wel een goed idee is om mee te lopen. Ik ben dan wel ingeschreven, maar ik heb er niet echt een doel van gemaakt, of hard voor getraind. En op collega Nils na, weet ongeveer niemand dat ik meeloop.

Twijfel, twijfel, maar ik besluit toch maar mijn startnummer te halen, ik kan dan nog steeds terug. Aangezien de start vlakbij is, fiets ik om mijn gemak naar de startplaats. Eigenlijk is het schitterend loopweer: niet te warm maar wel zon, droog. Ik heb eigenlijk wel goesting. Ik zie in het bos wel dat er nog serieuse plassen liggen, en dus besluit ik toch mijn nieuwe Inov-8 F-Lite 195 (278g per schoen!) schoenen aan te doen. Wat totaal afgeraden is: ik heb ze de dag ervoor pas ontvangen (was eerst verkeerde maat), en ze zijn dus nog totaal niet ingelopen.

Maar: met mijn oude schoenen heb ik vaak last van mijn knie. Geen idee of dat aan de schoenen ligt of louter is omdat dat de enige schoenen zijn waarmee ik in het bos ga lopen. En mijn andere Inov-8’s zijn echte ‘road’ schoenen: zo goed als geen profiel. Aangezien ik redelijk wat modder ben tegengekomen bij het afhalen van mijn startnummer, heb ik schrik dat ik er mee zal uitschuiven (uiteindelijk bleek dat niet echt nodig: parcours lag er zeer goed beloopbaar bij).

Soit. Dus toch lopen. Als ik terug aan het vertrekpunt kom, is het uiteraard een drukte van jewelste. Ik ben ruim op tijd, dus ga op mijn gemak nog wat op het gras liggen (beetje tot rust komen, want hartslag voor wedstrijd gaat altijd erg de hoogte in. Op mijn gemak nog een banaan, een halve liter water, en nog een plasje doen… Als ik in het startvak ga staan, blijk ik naast Nils te staan, die dus toch naar de stille Kempen is afgezakt. Nog wel zo leuk om een praatje te doen, want het startuur wordt een kwartier opgeschoven: door het drukke verkeer raken de bussen met de lopers die aan de aankomst zijn geparkeerd niet op tijd an de start.

Uiteindelijke start, en er wordt ontzettend hard vertrokken. Ik moet mij inhouden niet te snel te starten, maar raak wel onmiddellijk Nils kwijt. Extra opletten geblazen bij deze start, want na een paar honderd meter is er al de heuvel van de Abdij van Averbode zelf te beklimmen, een stevige helling – dus opletten om niet op te blazen. Maar ik zet mij achter een paar lopers van vmol.be (niet de eerste keer), die een tempo van 5’30” of iets in de buurt lopen, min of meer mijn doeltempo. Maar ik bedenk wel: de eerste keer dat ik met deze schoenen loop, dus geen idee hoe juist mijn afstandsmeting is… Terug aan de voet van de helling komt Nils mij terug voorbij – zo heel erg ver was ik niet van hem weggelopen, maar ieder zijn tempo, dus goed van hem om niet zomaar proberen het gat te dichten. Ik laat hem op mijn beurt direct gaan, maar zie hem nog lange tijd voor mij lopen. De eerste kilometers gaan prima: ik was niet van plan alles te geven, en blijf lopen aan een hartslag van rond de 160 – een hartslag waarvan ik gerust kan zijn dat ik het een poosje volhou.

Aan de kilometer aanduidingen blijkt dat mijn vrees van calibratie gegrond is: mijn horloge geeft een veel kleinere afstand aan dan werkelijkheid. Of anders gezegd: ik loop een pak sneller dan die 5’30″/5’40”. Maar zolang die hartslag goed zit: geen probleem. Petra (een mama van een kindje in de klas van Helena, en ook in de ouderraad) loopt mij ook voorbij. Ze probeert wel een praatje te maken, maar ik versta er vrij weinig van. Al heb ik de indruk dat ik nog een stuk vlotter kan praten dan zij 🙂 Maar ik laat ook haar vrij snel gaan – al zie ik ze ook, net als Nils, maar geleidelijk van mij weglopen.

Vanaf km 9 begin ik echter wel mijn kuiten serieus te voelen, verzuring speelt op. Eerst valt het nog mee (10 km in een dikke 52 min), maar vanaf km 11 doet het echt pijn. En dat wordt alsmaar erger, de laatste paar kilometers worden echt doorbijten – ik kan mijn snelheid onmogelijk nog vasthouden:

(X as is per 400m, gecorrigeerd voor effectieve afstand). Tegen dat ik de finish bereik, heb ik de indruk dat zowat de helft van het deelnemersveld mij is voorbijgelopen. Maar uiteindelijk finish ik in 1u28’42”, dus nog binnen het anderhalf uur. Vooraf had ik daar voor getekend – en dat met die complete verzuring/niet-specifieke voorbereiding. Ik moet die tijd dus nog serieus kunnen verbeteren, 1h22′ moet haalbaar zijn, wie weet zelfs 1h20′ – als ik een goeie dag heb.
Al is het wel compleet strompelen nu: als het lopen al pijn deed, is het stappen nog erger. Met de bus terug, en als ik op de fiets zit wordt het pas echt erg: de ene kramp na de andere…

Dus volgende keer: als ik ‘s ochtends nog verzuurd ben, beter laten varen. Het zou uiteindelijk bijna twee weken duren voor ik terug een beetje pijnvrij kan trainen. Volgende doel: the Classic. Maar daar schrijf ik me beter nog niet voor in, om een gelijkaardig scenario te voorkomen. De wedstrijd is op maandag (avond), en het weekend daarvoor staat ook een serieuze inspanning op het menu. Minder kans op verzuring, wel op vermoeidheid. Maar als ik goed kan trainen daarvoor, en de vermoeidheid meevalt… Toch al inschrijven, en zien wat het wordt? Al ben ik vrij ambitieus (allez, voor mijn kunnen): ik wil absoluut onder de 50’ duiken op die 10km…

(Originally posted: 31-05-2012 06:27)

Afgelopen zondag was de eerste echte test: een 5 km race bij het Antwerp 10 miles event. Nadat ik al eens een schitterende (qua snelheid) training had afgewerkt (zie vorig artikel), waren de verwachtingen hoog gespannen: ergens hoopte ik op een tijd van 23 minuten of beter. Al zei ik dat niet altijd even luid: een voorzichtiger schatting was dat ik teleurgesteld zou zijn met 25 min of trager.

Het is iets tussen beide geworden.

Uiteindelijk waren de omstandigheden ook niet echt perfect: weer was redelijk (een graad of 10 – 12, en droog), maar wel veel wind. En dat duidelijk in het nadeel van het parcours: dat startte op linkerooever naast de Schelde, en dat gaf een twee kilometer pal wind op kop. Wind + een beetje te snel gestart: beetje voor het keerpunt wat gas moeten terugnemen, want het begon een beetje donker voor mijn ogen te worden. Achteraf gezien dat mijn hartslag piekte op 186… terwijl mijn max hf tests eerder niet voorbij 178 geraakten. Uiteindelijk dan toch nog serieus afgezien, met veel moeite de laatste drie kilometer in minder dan 5’00″/km kunnen afleggen (is 12 km/u). Gefinished op 23’53”. Dus eigenlijk toch nog goed: is 235ste van de 2681 finishers. Blijkbaar zelfs 10de in de categorie Heren – 35-46 jr.

Volgende afspraak is waarschijnlijk de Abdijenloop op 17 mei. Maar ook die valt niet perfect: net na een wandelweekend van 3x 20km wandelen… Doel daar is ook beperkter: eerder gewoon uitlopen ‘al natural running’. Zal de eerste keer zijn dat ik zo’n afstand doe op mijn Inov-8 schoenen, zeer benieuwd.

Al zou het ook kunnen dat ik het op nieuwe Inov-8 schoenen doe. Jip, mij niet kunnen inhouden, en al nieuwe besteld… met 3mm drop ipv 9 mm. Maar verklaring is dat deze ook voor ‘all terrain’ zijn, terwijl mijn huidige echt enkel voor de weg lijken te zijn weggelegd. Soit, schoenen zijn niet eens in voorraad, dus nog niet eens zeker dat ik ze tegen dan heb…

Hoe zit het voor de rest met de ‘transitie’? Zeer goed, dank u. Ondertussen aan week zeven bezig, en eindelijk lukt het mij (een beetje) om trager – in termen van hartslag – te lopen. Gisteren 5,5 km gelopen aan gemiddeld 143 hrm (in een half uur), dus dat begint er op te trekken. Maar traag lopen en op ‘stijl’ letten: het is niet zo makkelijk. Misschien lost dat zichzelf op: ik merk dat ik steeds sneller kan lopen met dezelfde inspanning. Ik zal natuurlijk niet kunnen blijven versnellen, maar elk beetje erbij is goed 🙂

(originally posted 25-04-2011 12:11)

De eerste vier weken van het ‘transition program’ zitten er op, tijd voor een tussentijdse balans. Op het eerste moment was het een vrij moeilijke oefening om een correctere stijl te krijgen: ik had me gebaseerd op een video van Marc Cuccuzzella. Interessante video (interessant verhaal ook overigens van die man, onlangs nog gezien in een artikel in de NY Times), maar niet de beste om de juiste houding aan te leren. De uitleg die het hem deed, was uiteindelijk deze: Running in Place (Running From Friday – Newton Running). Heel simpele uitleg, in feite.

En wat hebben we geleerd? Mensen trokken de eerste keren nogal ogen toen ik voorbijkwam (letterlijk), maar dat is nu al beter. Maar vooral: ik loop pijnvrij (tenzij ik terug op mijn oude schoenen loop), en ik loop pakken sneller! Dat laatste was geen doelstelling op zich, maar ik ben er niet minder blij om.
Wat dat pijnvrij betreft moet ik natuurlijk wel met twee worden spreken: het maximum dat ik tot nu toe gelopen heb, is 21 minuten. Maar een echte test zit er binnenkort aan te komen: meedoen met de 5 km op de 10 miles van Antwerpen – inschrijving via het werk. Laatste loop van zondag was in elk geval indrukwekkend: 4,27 km in 19:13, dus meer dan 13 km/h gemiddeld. Ziet er dus goed uit. (Al gaan we de avond voor die 5 km race wel bij vrienden eten, dat zal wel niet zo prestatie-bevorderend zijn :-s )

Ook belangrijk: geen last van het omschakelkwaaltje bij uitstek, verzuurde kuiten. Blijkbaar is het redelijk standaard om daar last van te hebben. Is het dankzij de geleidelijke opbouw van the Inov-8 transition program, of omdat ik Balansoefeningen voor de enkel enkel-oefeningen al een paar maand doe: geen idee. Maar doet er ook niet toe, natuurlijk.

(originally posted: 09-04-2012 21:34)

Na veel lezen en videos bekijken op YouTube eindelijk de stap gezet: ‘natural’ running shoes aangeschaft. De vorige bestelling is een beetje de mist ingegaan: de geleverde Nikes waren een serieus stuk te klein, en een grotere maat was niet meer voorradig… Maar mijn Inov-8 schoenen zijn vandaag aangekomen, en het ziet er goed uit. Over kleur & smaakt valt te twisten, maar ze voelen in elk geval ontzettend licht aan. Dus heb ik ze ook effektief gewogen, en een volle 100g lichter dan mijn huidige Kalenji’s (die op zich ook al 100g lichter zijn dan mijn Brooks Beasts). Strikt genomen zijn het geen natural running shoes, maar transition shoes: deze hebben nog een heel-to-toe drop van 9mm (drie V’kes op de hiel als indicatie). Zou moeten volstaan om over te schakelen… Benieuwd…

Op zich lijkt het eigenlijk allemaal heel logisch. Twintig, dertig jaar geleden had men de reflex voor loopschoenen: als je niet goed je voeten zet (overpronatie), zullen we voor schoenen zorgen die weerwerk bieden, bv. hardere binnenkant van de zool dan buitenkant. Hetzelfde voor hiellanders: dikkere zool, meer ‘cushioning’. Maar eigenlijk betekent dat: je loopt compleet verkeerd, en wel zullen je foutieve loopstijl een beetje ondersteunen.
Natural running keert de zaken om: zorg dat je loopstijl in orde is, dan lossen problemen aan kniën, enkels, achillespezen vanzelf op. Met natural wordt dan ook bedoeld: hoe zou je natuurlijk lopen, bv. blootsvoets lopen. Dan ga je sowieso op je middenvoet landen (of op je volle voet) – probeer maar eens blootsvoets te hardlopen en op je hiel te landen, erg pijnlijk. Dus wordt er voor een schoen gezorgd met minder demping (vooral minder aan de hiel), waardoor je wel moet je loopstijl aanpassen.
Voor mij betekent dat concreet ook weg van het hiellanden, en naar landen op de middenvoet.

Tot zover de theorie. Benieuwd hoe het werkelijk wordt. Aangezien de schok nu moet opgevangen worden door de kuitspier, wordt er aangeraden (Inov-8 Transition Scheme) van de eerste week niet meer dan twee keer 8 minuten te lopen (wat me wel heel erg weinig lijkt voor een training), en nog af te wisselen met de huidige loopschoenen. Hopelijk lukt dat een beetje, ik heb er alvast zin in! Ook hopen dat de kuit/achillesoefeningen die ik al een paar maand doe het misschien iets makkelijker maken 🙂

(originally posted: 12-03-2012 21:10)

Afgelopen weekend samen met Griet de 10km gelopen van de Natuurloop, georganiseerd door de KWB van Meerhout-Berg. Leuk, maar ik moet wel opmerken dat ik zonder haar een stuk trager zou hebben gelopen (nu 1h04m over 9km800m), want de zondag is normaal gereserverd voor long slow distance loop. Ook beste vermelden dat het geen ‘wedstrijd’ was, maar een jogging met vrije start – anders had ik Griet met geen stokken meegekregen.

Soit, het ging al bij al vlot, laatste weken zijn de trainingen doorgaans ook pijnvrij (of toch zo goed als). Wel trainen op de weg hier, en niet in het bos, omdat ik vermoed dat de zachte ondergrond (na veel regen) een deel van de oorzaak is van de pijn.

En een beetje in dubio om mijn verwachtingen nog maar een beetje naar beneden bij te stellen. Of beter: herbekijken wat nu precies het doel is. Ik loop graag, zeker in mooi weer in het bos- ik kan echt genieten van de natuur, en ik zal dat ook blijven doen. En enerzijds heb ik een aantal wedstrijden in de buurt opgelijst waar ik misschien wel aan de start wil gaan staan (na het naar beneden stellen van de verwachtingen de vorige keer: de kort afstanden, pakweg 5 km), maar zelfs dat begin ik in vraag te stellen. Uiteindelijk ga ik lopen voor het plezier (zie boven: in de natuur), maar voor de rest is het voor de gezondheid, de conditie. En om dat vol te houden kan ik er maar beter zoveel momgelijk plezier aan beleven. Natuurlijk is het opstellen van trainingsschema’s en doelstellingen per wedstrijd fun… maar echt snel zal ik niet (nooit?) worden. Dus is dat misschien niet de beste motivator. Plus: als ik echt doelstellingen wil halen, moet ik hard trainen. Op zich is dat wel leuk, maar dan komen er misschien wel snel terug klachten of blessures opduiken. En dat kan ik wel missen.

Dus als ik het eigenlijke doel voor ogen wil houden, moet ik gewoon proberen drie keer per week te sporten, voor telkens minstens een half uur. Kan dat onder de vorm van lopen in het bos, dan is dat prima. Maar lopen op straat, een klein uurtje op home of cross-trainer – of waarom niet, gewoon de fiets – moet even goed kunnen. En wie weet loop ik nog wel een paar keer een wedstrijd mee. Voor de fun, de sfeer… den hoop aan te vullen… maar zonder echte doelen.

(originally posted: 19-01-2012 16:20)

Een week voor de bosloop had ik tijdens/na een lange duurloop stevige pijn gekregen in mijn linkerknie. Beetje vreemde pijn: midden de knieschijf zelf. Aangezien het toen erg koud en vochtig was, het daar maar aan toe geschreven. Achterafgezien lag het misschien eerder aan de route: andere stuken van de bossen van Merode genomen, en die lagen er bij momenten erg drassig/modderig bij. Bij de bosloop zelf niet echt veel last van gehad, nadien des te meer: paar weken buiten strijd geweest. Ik had er niet alleen bij sporten last van, maar ook bij trappenlopen en (vooral) bij file rijden.

Maar goed, stilzitten is ook niet echt mijn ding. Eerst eens geprobeerd op cross-trainer (matig succes), en dan maar terug beginnen lopen. Maar op de weg in de plaats van in het bos. En tot mijn verbazing ging dat zo goed als pijnvrij. Al ging het wel gepaard met slecht nieuws: door op de (openbare) weg te lopen, kon ik ook in Google Maps de route tekenen, en de afstand berekenen. En wat bleek… een route van 5,77 km (Google Maps) was op mijn horloge meer dan 6 km. Wat betekent dat de afstand van de bosloop dus waarschijnlijk wel klopte. En ik dus niet aan 11 km/u heb gelopen zoals gehoopt/verwacht, maar eerder aan een stuk of tien per uur zat. Toch redelijk ontgoocheld.

Maar goed, ik kan dus op de openbare weg trainen. Minder mooi dan bos, maar als ik daardoor minder last heb van blessures… Het zou ook een stuk sneller moeten gaan – op harde ondergrond kan je nu eenmaal sneller lopen, ook al omdat je niet continue moet zoeken om putten, plassen en andere obstakels te vermijden. Benieuwd wat het geeft. Nog steeds niet aan uit of ik me nu meer naar de lange afstanden (10 mijl, halve marathon) ga richten, of de kortere (5 6 km). Trainingsschema wordt eerder dat van hale marathon/10 mijl, maar dat is evengoed om voldoende trainingsvolume te halen. Kwestie van caloriën te verbranden, uithoudingsvermogen/conditie te verbeteren/onderhouden…

Plan is wel om volgende week of zo al eens een nieuwe maximum hartslagtest te doen.

(originally posted: 30-12-2011 07:47)